Ïåðåâîä Ã. ×. Ãóñåéíîâà. Êîììåíòàðèé Í. Å. Áîäàíñêîé.
Ðåä. ïåðåâîäîâ Ì. Ë. Ãàñïàðîâ è Ã. Ñ. Êíàáå. Ðåä. êîììåíòàðèåâ Â. Ì. Ñìèðèí. Îòâ. ðåä. Å. Ñ. Ãîëóáöîâà.
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, B. O. Foster, 1922. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
41. (1) Ìëàäøèå ñåíàòîðû ñêëîíÿëè îñòàëüíûõ ê ïðèíÿòèþ ýòîãî ðåøåíèÿ. Íî Âàëåðèé è Ãîðàöèé âîññòàëè åùå ñìåëåå, ñíîâà ïîòðåáîâàâ ðàçðåøåíèÿ ãîâîðèòü î ïîëîæåíèè ãîñóäàðñòâà, à åñëè èì íå ïîçâîëÿò âûñòóïèòü â ñåíàòå, îíè-äå îáðàòÿòñÿ ïðÿìî ê íàðîäó, èáî ÷àñòíûå ëèöà íå âïðàâå ìåøàòü èì íè â êóðèè, íè â ñîáðàíèè, è îíè íå îòñòóïÿò ïåðåä ìíèìûìè ôàñêàìè. (2) Òîãäà Àïïèé, ïîíèìàÿ, ÷òî åñëè îí íå îòâåòèò ñ òîé æå äåðçîñòüþ, òî ëèøèòñÿ âëàñòè, âîñêëèêíóë: (3) «Íåñäîáðîâàòü âñÿêîìó, êòî ãîâîðèò òî, î ÷åì åãî íå ïðîñèëè!» — è, â îòâåò íà îòêàç Âàëåðèÿ ìîë÷àòü ïî ïðèêàçó ÷àñòíîãî ëèöà, ïîñûëàåò ê íåìó ëèêòîðà. (4) Âàëåðèé ñ ïîðîãà êóðèè óæå âçûâàë î ïîìîùè ê êâèðèòàì, êîãäà Ëóöèé Êîðíåëèé îáíÿë Àïïèÿ è èç ïðèòâîðíîãî ñî÷óâñòâèÿ ê Âàëåðèþ ïðåêðàòèë ýòîò ñïîð. Õîòÿ ïîñëå ýòîãî Âàëåðèþ è ïîçâîëèëè ãîâîðèòü ÷òî óãîäíî, äåöåìâèðû äîáèëèñü ñâîåãî — âåäü ñâîáîäà íå øëà äàëüøå ñëîâ. (5) Áûâøèå êîíñóëû, âìåñòå ñî çíàòíåéøèìè ñåíàòîðàìè ïèòàâøèå ïðåæíþþ ñ.151 íåíàâèñòü ê âëàñòè òðèáóíîâ, ïîòåðþ êîòîðîé îíè ñ÷èòàëè áîëåå òÿæêîé óòðàòîé äëÿ ïëåáååâ, ÷åì äëÿ ñåáÿ ïîòåðþ êîíñóëüñêîé âëàñòè, ãîòîâû áûëè ïðåäïî÷åñòü âïîñëåäñòâèè äîáðîâîëüíûé îòêàç äåöåìâèðîâ îò èõ ïîëíîìî÷èé íîâîìó âîññòàíèþ íåíàâèñòíûõ èì ïëåáååâ â íàäåæäå, (6) ÷òî åñëè íàðîä íå áóäåò ðîïòàòü è óäàñòñÿ ìàëî-ïîìàëó âåðíóòüñÿ ê êîíñóëüñêîìó ïðàâëåíèþ, òî ïëåáåÿì ïîìîãóò çàáûòü î òðèáóíàõ èëè íîâûå âîéíû, èëè ñäåðæàííîñòü âåðíóâøèõñÿ ê âëàñòè êîíñóëîâ. (7) Íàáîð áûë îáúÿâëåí áåç ñîïðîòèâëåíèÿ ñåíàòîðîâ. Ïðèêàçû äåöåìâèðîâ îáæàëîâàíüþ íå ïîäëåæàëè, è ìîëîäåæü çàïèñûâàëàñü â âîéñêî. Ïîñëå òîãî êàê ëåãèîíû áûëè íàáðàíû, äåöåìâèðû äîãîâîðèëèñü, êòî ñòàíåò âî ãëàâå âîéñê. (8) Âîæäÿìè äåöåìâèðîâ áûëè Êâèíò Ôàáèé è Àïïèé Êëàâäèé. Âîéíà â Ðèìå, êàçàëîñü, áóäåò òðóäíåå, ÷åì ñ íåïðèÿòåëåì. Ðåøèëè, ÷òî ñóðîâîñòü Àïïèÿ áîëåå ïðèãîäíà äëÿ ïîäàâëåíèÿ âîëíåíèé â Ãîðîäå. Ôàáèé îò ïðèðîäû áûë áîëåå ñêëîíåí ê äîáðûì äåëàì, ÷åì ê çëîäåéñòâó. (9) Íî äàæå òàêîãî ÷åëîâåêà, ïðîñëàâèâøåãîñÿ è íà âîåííîì è íà ãðàæäàíñêîì ïîïðèùå, òàê ïåðåìåíèëî ïðåáûâàíèå ó âëàñòè è îáùåíèå ñ äåöåìâèðàìè, ÷òî îí ïðåäïî÷åë ñòàòü ïîõîæèì íà Àïïèÿ, à íå íà ñåáÿ ñàìîãî. Åìó, âìåñòå ñ Ìàíèåì Ðàáóëååì è Êâèíòîì Ïåòèëèåì, ïîðó÷èëè âîéíó ñ ñàáèíÿíàìè. (10) Ìàðêà Êîðíåëèÿ âìåñòå ñ Ëóöèåì Ìèíóöèåì, Òèòîì Àíòîíèåì, Öåçîíîì Äóèëëèåì è Ìàðêîì Ñåðãèåì ïîñëàëè íà Àëüãèä. Ñïóðèé Îïïèé âìåñòå ñ Àïïèåì Êëàâäèåì áûë îñòàâëåí íà ñòðàæå Ðèìà; ïðè ýòîì âñå äåöåìâèðû îáëàäàëè îäèíàêîâûìè ïîëíîìî÷èÿìè. |
41. in hanc sententiam ut discederetur iuniores patrum evincebant. ferocioresque iterum coorti Valerius Horatiusque vociferari ut de re publica liceret dicere; dicturos ad populum, si in senatu per factionem non liceat; neque enim sibi privatos aut in curia aut in contione posse obstare, neque se imaginariis fascibus eorum cessuros esse. [2] tum Appius, iam prope esse ratus ut ni violentiae eorum pari resisteretur audacia victum imperium esset, [3] «non erit melius» inquit, «nisi de quo consulimus vocem misisse,» et ad Valerium, negantem se privato reticere, lictorem accedere iussit. [4] iam Quiritium fidem implorante Valerio a curiae limine, L. Cornelius complexus Appium, non cui simulabat consulendo, diremit certamen; factaque per Cornelium Valerio dicendi gratia quae vellet, cum libertas non ultra vocem excessisset, decemviri propositum tenuere. [5] consulares quoque ac seniores ab residuo tribuniciae potestatis odio, cuius desiderium plebi multo acrius quam consularis imperii rebantur esse, prope malebant postmodo ipsos decemviros voluntate abire magistratu quam invidia eorum exsurgere rursus plebem: [6] si leniter ducta res sine populari strepitu ad consules redisset, aut bellis interpositis aut moderatione consulum in imperiis exercendis posse in oblivionem tribunorum plebem adduci. [7] silentio patrum edicitur dilectus. iuniores, cum sine provocatione imperium esset, ad nomina respondent. legionibus scriptis inter se decemviri comparant, quos ire ad bellum, quos praeesse exercitibus oporteret. [8] principes inter decemviros erant Q. Fabius et Ap. Claudius. bellum domi maius quam foris apparebat. Appi violentiam aptiorem rati ad comprimendos urbanos motus; in Fabio minus in bono constans potius quam navum in malitia ingenium esse. [9] hunc enim virum, egregium olim domi militiaeque, decemviratus collegaeque ita mutaverant, ut Appi quam sui similis mallet esse. huic bellum in Sabinis M’. Rabuleio et Q. Poetelio additis collegis mandatum. [10] M. Cornelius in Algidum missus cum L. Minucio et T. Antonio et K. Duillio et M. Sergio. Sp. Oppium Ap. Claudio adiutorem ad urbem tuendam aequo omnium decemvirorum imperio decernunt. |