Ïåðåâîä Ñ. À. Èâàíîâà.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì, Â. Ì. Ñìèðèíûì.
Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, E. T. Sage, 1935/1984. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
15. (1) Âèëëèé äâèíóëñÿ èç Ýôåñà â Àïàìåþ54. Òóäà æå ïðèáûë è Àíòèîõ, óñëûõàâ î ïðèåçäå ðèìñêèõ ïîñëîâ. (2) Ìåæäó íèìè â Àïàìåå øëè ïî÷òè òàêèå æå ñïîðû, êàê â Ðèìå ìåæäó Êâèíêöèåì è öàðñêèìè ïîñëàìè55. Íî ïåðåãîâîðû ïðåðâàëèñü, êîãäà ïðèøëî èçâåñòèå î ñìåðòè öàðñêîãî ñûíà Àíòèîõà, ïîñëàííîãî òîëüêî ÷òî â Ñèðèþ, êàê ÿ ðàññêàçàë ÷óòü âûøå. (3) Âåëèêàÿ ñêîðáü îõâàòèëà öàðñêèé äâîðåö, âåëèêà áûëà è òîñêà ïî óìåðøåì þíîøå, êîòîðûé óñïåë ïîêàçàòü ñåáÿ òàê, ÷òî óæå áûëî ÿñíî: ïðîæèâè îí äîëüøå, â íåì ïðîÿâèëèñü áû ÷åðòû âåëèêîãî è ïðàâåäíîãî öàðÿ. (4) Âñåì îí áûë ìèë è ëþáåçåí, íî òåì ïîäîçðèòåëüíåé áûëà åãî ñìåðòü; òîëêîâàëè î òîì, ÷òî îòåö, ñ÷èòàÿ òàêîãî ñûíà îïàñíûì íàñëåäíèêîì, óãðîçîé äëÿ ñâîåé ñòàðîñòè, èçâåë åãî ÿäîì ïðè ïîñðåäñòâå íåêèõ åâíóõîâ, êîòîðûõ öàðè è äåðæàò äëÿ óñëóæåíèÿ â ïîäîáíûõ çëîäåéñòâàõ. (5) Íàçûâàëè è äðóãóþ ïðè÷èíó ýòîãî òàéíîãî ñ.162 ïðåñòóïëåíèÿ: ñâîåìó ñûíó Ñåëåâêó öàðü äàðîâàë Ëèñèìàõèþ, à äëÿ Àíòèîõà ó íåãî íå íàøëîñü ïîäîáíîãî ìåñòà, êóäà áû îí ìîã îòïðàâèòü åãî îò ñåáÿ ïîäàëüøå â ïî÷åòíóþ ññûëêó. (6) Òåì íå ìåíåå öàðñêèé äâîðåö íà íåñêîëüêî äíåé ïðèíÿë ëè÷èíó âåëèêîé ñêîðáè, à ðèìñêèé ïîñîë, ÷òîáû íå ïîïàäàòüñÿ íà ãëàçà â íåïîäõîäÿùåå âðåìÿ, óåõàë â Ïåðãàì. Öàðü æå, îñòàâèâ íà÷àòóþ áûëî âîéíó, âåðíóëñÿ â Ýôåñ. (7) Òàì îí, ïîêóäà äâîðåö áûë çàïåðò íà âðåìÿ ñêîðáè, óåäèíèëñÿ ñ íåêèì Ìèííèîíîì, ñòàðåéøèíîé öàðñêèõ äðóçåé, îáñóæäàÿ ñ íèì òàéíûå çàìûñëû. (8) Ìèííèîí îöåíèâàë ñèëû öàðÿ, èñõîäÿ èç ñîáûòèé â Ñèðèè è Àçèè, íå æåëàÿ è çíàòü î òîì, ÷òî äåëàåòñÿ âî âíåøíåì ìèðå. Îí áûë óâåðåí, ÷òî Àíòèîõó îáåñïå÷åíî ïðåâîñõîäñòâî íå òîëüêî ïðè îáñóæäåíèè äåëà (èáî âñå òðåáîâàíèÿ ðèìëÿí íåñïðàâåäëèâû), íî è â áóäóùåé âîéíå. (9) Öàðü èçáåãàë ïåðåãîâîðîâ ñ ïîñëàìè — îí òî ëè ÷óâñòâîâàë óæå, ÷òî ïðîèãðûâàåò â ñïîðå, òî ëè ïðåáûâàë â ðàñòåðÿííîñòè îò íåäàâíåé óòðàòû. Îäíàêî Ìèííèîí óáåäèë åãî âûçâàòü ïîñëîâ èç Ïåðãàìà, ïîîáåùàâøè, ÷òî ñàì áóäåò ãîâîðèòü âñå, ÷åãî ïîòðåáóåò ïîëîæåíèå äåë. |
15. Villius ab Epheso Apameam processit. Eo et Antiochus audito legatorum Romanorum adventu occurrit. [2] Apameae congressis disceptatio eadem ferme fuit quae Romae inter Quinctium et legatos regis fuerat. Mors nuntiata Antiochi filii regis, quem missum paulo ante dixeram in Syriam, diremit conloquia. [3] Magnus luctus in regia fuit magnumque eius iuvenis desiderium; id enim iam specimen sui dederat ut, si vita longior contigisset, magni iustique regis in eo indolem fuisse appareret. [4] Quo carior acceptiorque omnibus erat, eo mors eius suspectior fuit, gravem successorem eum instare senectuti suae patrem credentem per spadones quosdam, talium ministeriis facinorum acceptos regibus, veneno sustulisse. [5] Eam quoque causam clandestino facinori adiciebant, quod Seleuco filio Lysimachiam dedisset, Antiocho quam similem daret sedem, ut procul ab se honore eum quoque ablegaret, non habuisset. [6] Magni tamen luctus species per aliquot dies regiam tenuit; legatusque Romanus ne alieno tempore incommodus obversaretur, Pergamum concessit; [7] rex Ephesum omisso quod inchoaverat bello rediit. Ibi per luctum regia clausa cum Minnione quodam, qui princeps amicorum eius erat, secreta consilia agitavit. [8] Minnio, ignarus omnium externorum viresque aestimans regis ex rebus in Syria aut Asia gestis, non causa modo superiorem esse Antiochum, quod nihil aequi postularent Romani, sed bello quoque superaturum credebat. [9] Fugienti regi disceptationem cum legatis, seu iam experto eam minus prosperam seu maerore recenti confuso, professus Minnio se quae pro causa essent dicturum persuasit, ut a Pergamo accerserentur legati. |
ÏÐÈÌÅ×ÀÍÈß