Ïåðåâîä Ñ. À. Èâàíîâà.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì, Â. Ì. Ñìèðèíûì.
Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, E. T. Sage, 1935/1984. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
5. (1) Ïîêóäà âñå ýòî ïðîèñõîäèëî â Ðèìå21, Àíòèîõ, íàõîäÿñü íà çèìíèõ [192/191 ãã.] êâàðòèðàõ â Õàëêèäå, íå õîòåë òåðÿòü âðåìåíè äàðîì: îí è ñàì ðàññûëàë ïîñëîâ âîçáóæäàòü ãîðîäà, è ê íåìó ïðèáûâàëè ïîñîëüñòâà. Òàê, ÿâèëèñü ê íåìó, ñ åäèíîäóøíîãî îäîáðåíèÿ âñåãî ïëåìåíè, ïîñëû îò ýïèðöåâ, à òàêæå ýëåéöû ñ Ïåëîïîííåñà. (2) Ýëåéöû ïðîñèëè ïîìîùè ïðîòèâ àõåéöåâ: êîãäà òå îáúÿâëÿëè âîéíó Àíòèîõó, ýëåéöû-äå áûëè ïðîòèâ, ïî÷åìó è óâåðåíû, ÷òî èõ ãîðîä ïîäâåðãíåòñÿ âîîðóæåííîìó íàïàäåíèþ. (3) Èì áûëà ïîñëàíà òûñÿ÷à ïåõîòèíöåâ âî ãëàâå ñ Ýâôàíîì Êðèòÿíèíîì. Íî âîò ýïèðñêèå ïîñëû îòíþäü íå áûëè ñòîëü æå îòêðîâåííû è ïðÿìîäóøíû. Èì õîòåëîñü âîéòè â ìèëîñòü ê öàðþ è âìåñòå îáåçîïàñèòü ñåáÿ îò íåäîâîëüñòâà ðèìëÿí. (4) Ïîýòîìó îíè ïðîñèëè öàðÿ, ÷òîáû îí íå âòÿãèâàë èõ, íå ïîäóìàâøè, â ñâîå ïðåäïðèÿòèå22, èáî èõ ïîáåðåæüå ãëÿäèò íà Èòàëèþ è îíè, ïðèêðûâàÿ ñîáîþ âñåõ ãðåêîâ, ïåðâûìè ïðèìóò íà ñåáÿ ðèìñêèé íàòèñê. (5) Íî åñëè áû ñàì îí ñî ñâîèìè ñóõîïóòíûìè è ìîðñêèìè ñèëàìè ñòàë íà çàùèòó Ýïèðà, òî âñå ýïèðöû ñ ëèêîâàíèåì ïðèíÿëè áû åãî â ñâîèõ ãîðîäàõ è ãàâàíÿõ. Åñëè æå îí ñäåëàòü ýòî íå â ñèëàõ, îíè ïðîñÿò åãî íå ââåðãàòü èõ, íàãèõ è áåçîðóæíûõ, â âîéíó ñ ðèìëÿíàìè. (6) ßñíî áûëî, ÷òî ó ýïèðñêèõ ïîñëîâ öåëü äâîéíàÿ: ïîëàãàÿ áîëåå âåðîÿòíûì, ÷òî öàðü áóäåò äåðæàòüñÿ â ñòîðîíå îò Ýïèðà, îíè õîòåëè â ãëàçàõ ðèìñêèõ âîéñê âûãëÿäåòü íè âî ÷òî íå çàìåøàííûìè, â òî æå âðåìÿ ñíèñêàâ ìèëîñòü è ó öàðÿ ñâîåé ãîòîâíîñòüþ ïðèíÿòü åãî, åñëè îí ïðèäåò. (7) Íó à ïðèäè îí íà ñàìîì äåëå, ó ýïèðöåâ îñòàâàëàñü áû íàäåæäà äîáèòüñÿ îò ðèìëÿí ïðîùåíèÿ, âåäü èõ ïîìîùü áûëà äàëåêî, à öàðñêèå ñèëû — ïîä áîêîì. (8) Öàðü íå íàøåëñÿ, ÷òî îòâå÷àòü íà ñòîëü õèòðî ñïëåòåííûå ðå÷è, è îáåùàë îòïðàâèòü ê íèì ïîñëîâ äëÿ îáñóæäåíèÿ äåë, ðàâíî êàñàþùèõñÿ è èõ, è åãî. |
5. Cum haec Romae agebantur, Chalcide Antiochus, ne cessaret per hibernorum tempus, partim ipse sollicitabat civitatium animos mittendis legatis, partim ultro ad eum veniebant, sicut Epirotae communi gentis consensu et Elei e Peloponneso venerunt. [2] Elei auxilium adversus Achaeos petebant, quos post bellum non ex sua sententia indictum Antiocho primum civitati suae arma illaturos credebant. [3] Mille iis pedites cum duce Cretensi Euphane sunt missi. Epirotarum legatio erat minime in partem ullam liberi aut simplicis animi; apud regem gratiam initam volebant cum eo, ut caverent, ne quid offenderent Romanos. [4] Petebant enim ne se temere in causam deduceret, expositos adversus Italiam pro omni Graecia et primos impetus Romanorum excepturos; [5] sed si ipse posset terrestribus navalibusque copiis praesidere Epiro, cupide eum omnes Epirotas et urbibus et portibus suis accepturos; si id non posset, deprecari ne se nudos atque inermes Romano bello obiceret. [6] Hac legatione id agi apparebat, ut sive, quod magis credebant, abstinuisset Epiro, integra sibi omnia apud exercitus Romanos essent, conciliata satis apud regem gratia, quod accepturi fuissent venientem, [7] sive venisset, sic quoque spes veniae ab Romanis foret, quos non expectato longinquo ab se auxilio praesentis viribus succubuissent. [8] Huic tam perplexae legationi quia non satis in promptu erat quid responderet, legatos se missurum ad eos dixit qui de iis, quae ad illos seque communiter pertinerent, loquerentur. |
ÏÐÈÌÅ×ÀÍÈß