6. Óëüïèàí â 1-é êíèãå «Îá îáÿçàííîñòÿõ ïðîêîíñóëà».
( pr.) Îáû÷íî (ïðîêîíñóëû) ïîðó÷àþò ëåãàòàì ðàçáîð ïî äåëàì íàõîäÿùèõñÿ ïîä ñëåäñòâèåì, ñ òåì ÷òîáû îíè, âûñëóøàâ àðåñòàíòîâ, îòñûëàëè èõ ê ïðîêîíñóëàì, äàáû ïðîêîíñóë ñàì îñóùåñòâëÿë îñâîáîæäåíèå íåâèíîâíûõ. Íî ýòîò ðîä ïîðó÷åíèÿ ÿâëÿåòñÿ ÷ðåçâû÷àéíûì, âåäü íèêòî íå ìîæåò ïåðåäàòü äðóãîìó äàííîå åìó ïðàâî âûíîñèòü ñìåðòíûå ïðèãîâîðû èëè íàçíà÷àòü êàêèå-ëèáî äðóãèå íàêàçàíèÿ, à ñëåäîâàòåëüíî, è ïðàâî îñâîáîæäåíèÿ îáâèíÿåìûõ â òîì ñëó÷àå, åñëè èì íå ìîæåò áûòü ïðåäúÿâëåíî îáâèíåíèå â åãî (ïðîêîíñóëà) ïðèñóòñòâèè.
( 1) Òàê êàê îò ïðîêîíñóëà çàâèñèò, íàäåëÿòü èëè íå íàäåëÿòü (êîãî-ëèáî) þðèñäèêöèåé, òî è ëèøàòü êîãî-ëèáî äàííîé (åìó) þðèñäèêöèè äîçâîëåíî ïðîêîíñóëó æå, íî îí íå äîëæåí ýòîãî äåëàòü, íå ïîñîâåòîâàâøèñü ñ ïðèíöåïñîì.
( 2) Ëåãàòàì íå ñëåäóåò îáðàùàòüñÿ ñ çàïðîñàìè ê ïðèíöåïñó, à (ïîäîáàåò îáðàùàòüñÿ) ê ñâîåìó ïðîêîíñóëó, êîòîðûé (â ñâîþ î÷åðåäü) îáÿçàí îòâå÷àòü íà çàïðîñû ëåãàòîâ.
( 3) Ïîëíîñòüþ îòêàçûâàòüñÿ îò ïîäàðêîâ ïðîêîíñóë, êîíå÷íî, íå äîëæåí, íî â ýòîì ñëó÷àå ñëåäóåò ñîáëþäàòü ìåðó, ÷òîáû, ñ îäíîé ñòîðîíû, íå ïðîÿâëÿòü ìåëî÷íîñòè, îòâåðãàÿ (âñå), à ñ äðóãîé — íå âïàäàòü â æàäíîñòü, òåðÿÿ ÷óâñòâî ìåðû ïðè ïðèåìå ïîäàðêîâ. Áîæåñòâåííûé Ñåâåð è èìïåðàòîð Àíòîíèí â ñâîåì èçÿùíåéøåì ïèñüìå ðàçúÿñíèëè ýòîò âîïðîñ. Âîò äîñëîâíî, ÷òî òàì íàïèñàíî: «Íå âñå, íå âñåãäà, íå îò âñåõ. Èáî íå ïðèíèìàòü íè îò êîãî — íåó÷òèâîñòü, íî áðàòü âñþäó — íåïðèëè÷èå, à áðàòü âñå ïîäðÿä — íåíàñûòíîñòü ». È ñîãëàñíî (èìïåðàòîðñêèì) ìàíäàòàì, íè ñàì ïðîêîíñóë, íè êàêîå-ëèáî îôèöèàëüíîå ëèöî íå äîëæíû ïðèíèìàòü â êà÷åñòâå ïîäàðêà èëè äàðà èëè (äàæå) ïîêóïàòü ÷òî-ëèáî èç òîãî, ÷òî ïðåâûøàåò ïîòðåáíîñòü â äíåâíîì ïðîïèòàíèè. Ýòî îòíîñèòñÿ íå ê ãîñòèíöàì, à êî âñåìó, ÷òî âûõîäèò çà ïðåäåëû åæåäíåâíîãî ïðîïèòàíèÿ. Íî è ïîäàðêè íå äîëæíû äîâîäèòüñÿ äî ðàçìåðîâ äàðåíèé.
|
6. Ulpianus libro primo de officio proconsulis
B. 6, 2, 8 (pr.) Solent etiam custodiarum cognitionem mandare legatis, scilicet ut praeauditas custodias ad se remittant, ut innocentem ipse liberet. D. 50, 17, 70 sed hoc genus mandati extraordinarium est: nec enim potest quis gladii potestatem sibi datam vel cuius alterius coercitionis ad alium transferre, (D) nec liberandi igitur reos ius, cum accusari apud eum non possint.
(1) Sicut autem mandare iurisdictionem vel non mandare est in arbitrio proconsulis, ita adimere mandatam iurisdictionem licet quidem proconsuli, non autem debet inconsulto principe hoc facere.
(2) Legatos non oportet principem consulere, sed proconsulem suum, et is ad consultationes legatorum debebit respondere.
(3) Non vero in totum xeniis abstinere debebit proconsul, sed modum adicere, ut neque morose in totum abstineat neque avare modum xeniorum excedat. quam rem divus Severus et imperator Antoninus elegantissime epistula sunt moderati, cuius epistulae verba haec sunt: «quantum ad xenia pertinet, audi quid sentimus: vetus proverbium est: οὔτε πάντα οὔτε πάντοτε οὔτε παρὰ πάντων. nam valde inhumanum est a nemine accipere, sed passim vilissimum est et omnia avarissimum». et quod mandatis continetur, ne donum vel munus ipse proconsul vel qui in alio officio erit accipiat ematve quid nisi victus cottidiani causa, ad xeniola non pertinet, sed ad ea quae edulium excedant usum. sed nec xenia producenda sunt ad munerum qualitatem.
|