92. Þëèàí â 39-é êíèãå «Äèãåñò».
( pr.) Åñëè îñòàâëåííîå ïî ôèäåèêîìèññó ïîìåñòüå îäèí èç íàñëåäíèêîâ, ñáèâ öåíó â ñîîòâåòñòâèè ñ äîõîäîì ñ ýòîãî ïîìåñòüÿ, êóïèë, (çàïèñàâ ñòîèìîñòü) â ñ÷åò äîëãîâ íàñëåäñòâà â ïðèñóòñòâèè è ïðè ïîäòâåðæäåíèè òîãî, êîìó ïðè÷èòàëñÿ ôèäåèêîìèññ, ðåøåíî, ÷òî åìó ñëåäóåò âûäàòü íå ïîìåñòüå, à åãî ñòîèìîñòü. Ìàðöåëë çàìå÷àåò: åñëè íàñëåäíèê ïðåäïî÷òåò îòäàòü ïîìåñòüå, ê ýòîìó, ñ÷èòàþ, ñëåäóåò ïðèñëóøàòüñÿ.
( 1) Þëèàí. Åñëè Òèöèþ îòêàçàíû ïî çàâåùàíèþ äåíüãè è îí îáðåìåíåí ôèäåèêîìèññîì îòïóñòèòü íà âîëþ ÷óæîãî ðàáà, à õîçÿèí íå ïîæåëàåò åãî ïðîäàòü, ëåãàò îí òåì íå ìåíåå ïîëó÷èò, òàê êàê íå îò íåãî çàâèñèò, ÷òî ôèäåèêîìèññ íå âûïîëíåí: âåäü è åñëè áû ðàá óìåð, îò ëåãàòà åãî áû íå îòñòðàíèëè.
( 2) Ïîäîáíî òîìó êàê ëþáîìó ðàçðåøàåòñÿ îáðåìåíÿòü ôèäåèêîìèññîì òîãî, ó êîãî íàñëåäñòâåííîå èìóùåñòâî îêàæåòñÿ â ðåçóëüòàòå íàñëåäîâàíèÿ ïî çàêîíó èëè â ïðåòîðñêîì âëàäåíèè, òàê æå ñîãëàñíî ïðàâó ôèäåèêîìèññû ìîãóò áûòü äàíû ÷åðåç òîãî, ó êîãî â ðåçóëüòàòå íàñëåäîâàíèÿ ïî çàêîíó èëè â ïðåòîðñêîì âëàäåíèè îêàæåòñÿ íàñëåäñòâåííîå èìóùåñòâî íåñîâåðøåííîëåòíåãî ñûíà.
|
92. Iulianus libro trigesimo nono digestorum
B. 44, 1, 88 (pr.) Si fundum per fideicommissum relictum unus ex heredibus, excusso pretio secundum reditum eius fundi, mercatus sit propter aes alienum hereditarium praesente et adsignante eo, cui fideicommissum debebatur, placet non fundum, sed pretium eius restitui deberi. Marcellus notat: si fundum restituere malit heres, audiendum existimo.
(1) Iulianus. Si Titio pecunia legata fuerit et eius fidei commissum, ut alienum servum manumitteret, nec dominus eum vendere velit, nihilo minus legatum capiet, quia per eum non stat, quominus fideicommissum praestet: nam et si mortuus fuisset servus, a legato non summoveretur.
(2) Sicuti conceditur unicuique ab eo, ad quem legitima eius hereditas vel bonorum possessio perventura est, fideicommissum dare, ita et ab eo, ad quem impuberis filii legitima hereditas vel bonorum possessio perventura est, fideicommissa recte dabuntur.
|