123. Ìàðöåëë â åäèíñòâåííîé êíèãå «Îòâåòîâ».
( pr.) Ëóöèé Òèöèé, îñòàâèâ íàñëåäíèêàìè äâóõ ñûíîâåé, â çàâåùàíèè ðàñïîðÿäèëñÿ òàê: «Êàæäîìó èç ìîèõ äåòåé, êòî áóäåò ìîèì íàñëåäíèêîì, ïîðó÷àþ, åñëè êòî èç íèõ óìðåò áåçäåòíûì, ïåðåäàòü, êîãäà îí óìðåò, äâå òðåòè ìîåãî íàñëåäñòâà ñâîèì áðàòüÿì »; óìèðàÿ, áðàò íàçíà÷èë ñâîåãî áðàòà íàñëåäíèêîì â òðåõ ÷åòâåðòÿõ; ñïðàøèâàþ: èñïîëíèë ëè îí ôèäåèêîìèññ? Ìàðöåëë äàë îòâåò: òî, ÷òî çàâåùàòåëü áûë äîëæåí áðàòó íà îñíîâàíèè çàâåùàíèÿ Ëóöèÿ Òèöèÿ, ìîæíî èñòðåáîâàòü ñîðàçìåðíî òîé äîëå, â êîòîðîé íàñëåäíèêîì ñòàë äðóãîé, <åñëè íå äîêàæóò, ÷òî îí èìåë â âèäó ïðîòèâîïîëîæíîå >69: èáî íåâåëèêà ðàçíèöà ìåæäó ýòèì ñëó÷àåì è äðóãèì, êîãäà êðåäèòîð ñòàë íàñëåäíèêîì ñâîåãî äîëæíèêà. Íî, ðàçóìååòñÿ, ñëåäóåò âûñëóøàòü ñîíàñëåäíèêà, åñëè îí ñìîæåò äîêàçàòü, ÷òî çàâåùàòåëü íàçíà÷èë ñâîåãî áðàòà íàñëåäíèêîì ñ òåì íàìåðåíèåì, ÷òîáû òîò äîëæåí áûë, äîâîëüñòâóÿñü íàçíà÷åíèåì, îòêàçàòüñÿ îò ôèäåèêîìèññà.
( 1)  çàâåùàíèè áûëî íàïèñàíî òàê: «Ïóñòü ìîé íàñëåäíèê äàñò Ãàþ Ñåþ ýòî è ýòî. À òåáÿ, Ñåé, ïðîøó è ïîðó÷àþ òåáå ïåðåäàòü âñå, ÷òî óêàçàíî âûøå, áåç êàêîãî-ëèáî ïðîìåäëåíèÿ òîìó, êîìó òû ñàì áû ïåðåäàë ». Ñïðàøèâàþ: íå òàéíûé ëè ýòî ôèäåèêîìèññ, êîëü ñêîðî çàâåùàòåëü íå îáîçíà÷èë òî ëèöî, êîòîðîìó õîòåë ïåðåäàòü? Ìàðöåëë äàë îòâåò: åñëè áû Ñåé òàéíî äàë ñëîâî ðàäè òîãî, ÷òîáû îáîéòè çàêîí, íè÷òî íå ìîæåò åìó ïîìî÷ü, åñëè òàêèìè ñëîâàìè îòåö ñåìåéñòâà ñ íèì ãîâîðèë: âåäü íå ñëåäóåò ñ÷èòàòü, ÷òî îí ìåíüøå äåéñòâîâàë â îáõîä çàêîíîâ îòòîãî, ÷òî ðàâíûì îáðàçîì íå ÿñíî, î êîì îí õîòåë ïîçàáîòèòüñÿ.
|
123. Marcellus libro singulari responsorum
B. 44, 1, 116 (pr.) Lucius Titius cum duos filios heredes relinqueret, testamento ita cavit: «quisquis mihi liberorum meorum heres erit, eius fidei committo, ut si quis ex is sine liberis decedat, hereditatis meae bessem cum morietur fratribus suis restituat»: frater decedens fratrem suum ex dodrante fecit heredem: quaero, an fideicommisso satisfecerit. Marcellus respondit id, quod ex testamento Lucii Titii fratri testator debuisset, pro ea parte, qua alius heres exstitisset, peti posse, nisi diversum sensisse eum probaretur: nam parvum inter hanc speciem interest et cum alias creditor debitori suo exstitit heres. sed plane audiendus erit coheres, si probare possit ea mente testatorem heredem instituisse fratrem suum, ut contentus institutione fideicommisso abstinere deberet.
(1) In testamento ita scriptum est: «Gaio Seio illud et illud heres meus dato. et te rogo, Sei, fideique tuae mando, uti ea omnia quae supra scripta sunt reddas sine ulla mora ei redderes ipse». quaero, an tacitum fideicommissum sit, cum personam testator, cui restitui vellet, testamento non significaverit. Marcellus respondit: si in fraudem legum tacitam fidem Seius accommodasset, nihil ei prodesse potest, si his verbis pater familias cum eo locutus esset: non enim ideo circumvenisse minus leges existimandus est, cum perinde incertum sit cui prospectum voluerit.
|