История Рима от основания города

Книга XXV, гл. 28

28. Quae ubi in castra Si­cu­lo­rum sunt nun­tia­ta, Epi­cy­den Sy­ra­cu­sis ex­ces­sis­se, a Car­tha­gi­nien­si­bus re­lic­tam in­su­lam et pro­pe ite­rum tra­di­tam Ro­ma­nis, [2] le­ga­tos de con­di­cio­ni­bus de­den­dae ur­bis explo­ra­ta pri­us per con­lo­quia vo­lun­ta­te eorum qui ob­si­de­ban­tur ad Mar­cel­lum mit­tunt. [3] Cum haud fer­me discre­pa­ret quin quae ubi­que re­gum fuis­sent Ro­ma­no­rum es­sent, Si­cu­lis ce­te­ra cum li­ber­ta­te ac le­gi­bus suis ser­va­ren­tur, evo­ca­tis ad con­lo­qui­um iis qui­bus ab Epi­cy­de cre­di­tae res erant, [4] mis­sos se si­mul ad Mar­cel­lum, si­mul ad eos ab exer­ci­tu Si­cu­lo­rum aiunt, ut una om­nium qui ob­si­de­ren­tur qui­que extra ob­si­dio­nem fuis­sent for­tu­na es­set ne­ve al­te­ri prop­rie si­bi pa­cis­ce­ren­tur quic­quam. [5] Re­cep­ti dein­de ab iis, ut ne­ces­sa­rios hos­pi­tes­que ad­lo­que­ren­tur, ex­po­si­tis quae pac­ta iam cum Mar­cel­lo ha­be­rent, ob­la­ta spe sa­lu­tis per­pu­le­re eos ut se­cum prae­fec­tos Epi­cy­dis Po­lyc­li­tum et Phi­lis­tio­nem et Epi­cy­den, cui Sin­don cog­no­men erat, adgre­de­ren­tur. [6] In­ter­fec­tis iis et mul­ti­tu­di­ne ad con­tio­nem vo­ca­ta, ino­piam quae­que ip­si in­ter se fre­me­re oc­cul­ti so­li­ti erant con­ques­ti, quam­quam tot ma­la ur­ge­rent, ne­ga­runt for­tu­nam ac­cu­san­dam es­se, quod in ip­so­rum es­set po­tes­ta­te quam­diu ea pa­te­ren­tur. [7] Ro­ma­nis cau­sam op­pug­nan­di Sy­ra­cu­sas fuis­se ca­ri­ta­tem Sy­ra­cu­sa­no­rum, non odi­um; nam ut oc­cu­pa­tas res ab sa­tel­li­ti­bus Han­ni­ba­lis, dein­de Hie­ro­ny­mi, Hip­poc­ra­te at­que Epi­cy­de, audie­rint, tum bel­lum mo­vis­se et ob­si­de­re ur­bem coe­pis­se, ut cru­de­lis ty­ran­nos eius, non ut ip­sam ur­bem ex­pug­na­rent. [8] Hip­poc­ra­te ve­ro in­te­rempto, Epi­cy­de in­terclu­so ab Sy­ra­cu­sis et prae­fec­tis eius oc­ci­sis, Car­tha­gi­nien­si­bus om­ni pos­ses­sio­ne Si­ci­liae ter­ra ma­ri­que pul­sis, quam su­pe­res­se cau­sam Ro­ma­nis cur non, pe­rin­de ac si Hie­ro ip­se vi­ve­ret, uni­cus Ro­ma­nae ami­ci­tiae cul­tor, in­co­lu­mis Sy­ra­cu­sas es­se ve­lint? [9] Ita­que nec ur­bi nec ho­mi­ni­bus aliud pe­ri­cu­lum quam ab se­met ip­sis es­se, si oc­ca­sio­nem re­con­ci­lian­di se Ro­ma­nis prae­ter­mi­sis­sent; eam autem, qua­lis il­lo mo­men­to ho­rae sit, nul­lam dein­de fo­re, si si­mul li­be­ra­tas ab im­po­ten­ti­bus ty­ran­nis . . . ap­pa­ruis­set.