Ïåðåâîä Ì. Å. Ñåðãååíêî.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Â. Ì. Ñìèðèíûì, Ã. Ï. ×èñòÿêîâûì è Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì. Ðåäàêòîð êîììåíòàðèåâ —
Ðåä. ïåðåâîäà è êîììåíòàðèåâ (èçä. 1991) Â. Ì. Ñìèðèí. Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, F. G. Moore, 1949/1995. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
21. (1) Ïîñëå òîãî Ñöèïèîí ïîñëàë Ìàðöèÿ ïîêîðèòü è ïîä÷èíèòü âëàñòè Ðèìà íå äî êîíöà åùå óêðîùåííûõ âàðâàðîâ, à ñàì âåðíóëñÿ â Íîâûé Êàðôàãåí, ÷òîáû èñïîëíèòü îáåò, äàííûé áîãàì, è óñòðîèòü â ïàìÿòü îòöà è äÿäè ãëàäèàòîðñêèå èãðû. (2) Ãëàäèàòîðû áûëè íå òàêèå, êàêèõ îáû÷íî íàáèðàþò ëàíèñòû79: íå êóïëåííûå íà ðûíêå ðàáû è íå òå ñâîáîäíûå, ÷òî òîðãóþò ñâîåé êðîâüþ. (3) Âñòóïàëè â ïîåäèíîê ïî äîáðîé âîëå, è ïëàòû çäåñü íå ïîëàãàëîñü. Îäíèõ ïîñëàëè öàðüêè — ÿâèòü ïðèìåð äîáëåñòè, ïðèñóùåé èõ ïëåìåíè; (4) äðóãèå âûçâàëèñü ñàìè èç ðàñïîëîæåíèÿ ê âîæäþ; òðåòüèõ ðåâíîñòü èëè ïðîòèâîáîðñòâî ïîáóæäàëè âûçâàòü ñîïåðíèêà èëè íå îòêàçàòüñÿ îò âûçîâà. (5) Òå, êòî íå ìîã èëè íå õîòåë ìèðíî ïîêîí÷èòü ñïîðíîå äåëî, óãîâàðèâàëèñü ðåøèòü åãî ìå÷îì: ïîáåäèòåëü ïîëó÷èò òî, î ÷åì ñïîðèëè. (6) Êîðáèñ è Îðñóÿ, äâîþðîäíûå áðàòüÿ, ëþäè íå èç ïðîñòûõ, à èçâåñòíûå è çíàòíûå, îáà ïðèòÿçàëè íà ãëàâåíñòâî â ãîðîäå Èáèñå è îáúÿâèëè, ÷òî áóäóò áèòüñÿ. (7) Êîðáèñ áûë ñòàðøå; îòåö Îðñóè òîëüêî ÷òî áûë ãëàâîé ãîðîäà — îí ïîëó÷èë ýòî ãëàâåíñòâî îò ñòàðøåãî áðàòà ïîñëå åãî ñìåðòè. (8) Ñöèïèîí õîòåë ðàçîáðàòüñÿ â èõ äåëå è óñïîêîèòü ðàçãíåâàííûõ, íî îáà îòâåòèëè, ÷òî óæå îòêàçàëè â ïîñðåäíè÷åñòâå ñâîèì ðîäè÷àì; íèêòî èç áîãîâ è ëþäåé, êðîìå Ìàðñà, èõ íå ðàññóäèò. (9) Ñòàðøèé áûë ñèëüíåå, ìëàäøèé — öâåòóùèé þíîøà; îáà ïðåäïî÷èòàëè óìåðåòü, ëèøü áû íå ïîä÷èíèòüñÿ äðóãîìó. Ðàçíÿòü îäåðæèìûõ áûëî íåâîçìîæíî; óäðó÷àþùåå çðåëèùå ïîêàçàëî ñîáðàâøåìóñÿ âîéñêó, êàê ïàãóáíà æàæäà âëàñòè. (10) Ñòàðøèé, îïûòíûé è óâåðòëèâûé, ëåãêî îäîëåë ãëóïîãî þíöà. Ïîñëå ãëàäèàòîðñêèõ ïîåäèíêîâ äàíû áûëè ïîãðåáàëüíûå èãðû, êàêèå ìîæíî áûëî äàòü íà äåíüãè ïðîâèíöèè è ñ ëàãåðíûì îñíàùåíèåì. |
21. Marcius inde in barbaros, si qui nondum perdomiti erant, sub ius dicionemque redigendos missus. Scipio Carthaginem ad vota solvenda deis munusque gladiatorium, quod mortis causa patris patruique paraverat, edendum rediit. [2] Gladiatorum spectaculum fuit non ex eo genere hominum ex quo lanistis comparare mos est, servorum de catasta ac liberorum qui venalem sanguinem habent: voluntaria omnis et gratuita opera pugnantium fuit. [3] Nam alii missi ab regulis sunt ad specimen insitae genti virtutis ostendendum, [4] alii ipsi professi se pugnaturos in gratiam ducis, alios aemulatio et certamen, ut provocarent provocative haud abnuerent traxit; [5] quidam quas disceptando controversias finire nequierant aut noluerant, pacto inter se ut victorem res sequeretur, ferro decreverunt. [6] Neque obscuri generis homines sed clari inlustresque, Corbis et Orsua, patrueles fratres, de principatu civitatis quam Ibem vocabant ambigentes, ferro se certaturos professi sunt. [7] Corbis maior erat aetate; Orsuae pater princeps proxime fuerat, a fratre maiore post mortem eius principatu accepto. [8] Cum verbis disceptare Scipio vellet ac sedare iras, negatum id ambo dicere cognatis communibus, nec alium deorum hominumve quam Martem se iudicem habituros esse. [9] Robore maior, minor flore aetatis ferox, mortem in certamine quam ut alter alterius imperio subiceretur praeoptantes, cum dirimi ab tanta rabie nequirent, insigne spectaculum exercitui praebuere documentumque quantum cupiditas imperii malum inter mortales esset. [10] Maior usu armorum et astu facile stolidas vires minoris superavit. Huic gladiatorum spectaculo ludi funebres additi pro copia provinciali et castrensi apparatu. |