Ïåðåâîä Ñ. À. Èâàíîâà.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì, Â. Ì. Ñìèðèíûì. Ðåäàêòîð êîììåíòàðèåâ —
Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, E. T. Sage, 1936/1985. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
36. (1) Òàê, ïåðåáèâàÿ äðóã äðóãà, âîñêëèöàëè âñå ñîþçíèêè, è êðèêè èõ äîíåñëèñü äàæå äî Ôèëèïïà, ñòîÿâøåãî â îòäàëåíèè. (2) Òîãäà îí ïîïðîñèë ó Êâèíêöèÿ îòëîæèòü âñå íà ñëåäóþùèé ñ.72 äåíü: çàâòðà îí óæå íàâåðíÿêà ëèáî ñàì óáåäèò îñòàëüíûõ, ëèáî äàñò óáåäèòü ñåáÿ. Äëÿ ïåðåãîâîðîâ áûë âûáðàí áåðåã ó Òðîíèÿ108. (3) Âñå ñîøëèñü òóäà âîâðåìÿ. Ôèëèïï ñíà÷àëà ïðèíÿëñÿ óìîëÿòü è Êâèíêöèÿ, è âñåõ ïðèñóòñòâóþùèõ íå ëèøàòü ñåáÿ íàäåæäû íà ìèð, (4) à çàòåì ïîïðîñèë äàòü åìó âðåìÿ, ÷òîáû îí ìîã îòïðàâèòü ïîñëîâ â Ðèì, ê ñåíàòó: îí ïðèìåò ìèðíûé äîãîâîð èëè íà óñëîâèÿõ, î êîòîðûõ øëà ðå÷ü, èëè íà ëþáûõ äðóãèõ, êàêèå ïðåäëîæèò ñåíàò. (5) Îñòàëüíûì ýòî îòíþäü íå ïîíðàâèëîñü: îíè óñìîòðåëè çäåñü ëèøü ñòðåìëåíèå ïðîìåäëèòü è âûèãðàòü âðåìÿ äëÿ ñòÿãèâàíèÿ ñèë. (6) Íî Êâèíêöèé âîçðàçèë, ÷òî òàêîå ñîìíåíèå áûëî áû ñïðàâåäëèâî, áóäü òåïåðü ëåòî è âðåìÿ âîåííûõ äåéñòâèé, à ñåé÷àñ ñòîèò çèìà, è îíè íè÷åãî íå òåðÿþò, íàçíà÷èâ ñðîê äëÿ îòïðàâêè ïîñëîâ; (7) ïðèòîì ñåíàòó âñå ðàâíî ïðåäñòîÿëî áû ðàññìàòðèâàòü è óòâåðæäàòü ëþáîé äîãîâîð, êîòîðûé îíè çàêëþ÷èëè áû ñ öàðåì, à òóò ìîæíî âûÿñíèòü ìíåíèå ñåíàòà, ïîêà çèìà è òàê ïðåäîñòàâëÿåò íåîáõîäèìûé äëÿ ýòîãî ïåðåðûâ â âîéíå. (8) Ñ ýòèì ñîãëàñèëèñü è îñòàëüíûå ïðåäâîäèòåëè ñîþçíèêîâ. Áûëî îáúÿâëåíî ïåðåìèðèå íà äâà ìåñÿöà; ñîþçíèêè ðåøèëè, ÷òî êàæäûé èç íèõ ñàì îòïðàâèò ïîñëîâ ê ñåíàòó äëÿ ðàçúÿñíåíèé, ÷òîáû êîâàðíûé öàðü íå ââåë ñåíàò â çàáëóæäåíèå. (9) Ê ñîãëàøåíèþ î ïåðåìèðèè áûëî ñäåëàíî äîáàâëåíèå, ÷òî öàðñêèå ãàðíèçîíû äîëæíû óéòè èç Ôîêèäû è Ëîêðèäû íåìåäëåííî. (10) Ñàì Êâèíêöèé äëÿ ïðèäàíèÿ ïîñîëüñòâó âåñà îòðÿäèë âìåñòå ñ ñîþçíè÷åñêèìè ïîñëàìè àôàìàíñêîãî öàðÿ Àìèíàíäðà, à òàêæå Êâèíòà Ôàáèÿ (îí áûë ñûíîì ñåñòðû æåíû Êâèíêöèÿ), Êâèíòà Ôóëüâèÿ è Àïïèÿ Êëàâäèÿ. |
36. Cum haec toto ex concilio certatim omnes vociferarentur, ad Philippum quoque procul stantem vox est perlata. [2] Itaque a Quinctio petit ut rem totam in posterum diem differret: profecto aut persuasurum se aut persuaderi sibi passurum. [3] Litus ad Thronium colloquio destinatur. Eo mature conventum est. Ibi Philippus primum et Quinctium et omnes qui aderant rogare ne spem pacis turbare vellent, [4] postremo petere tempus, quo legatos mittere Romam ad senatum posset: aut iis condicionibus se pacem impetraturum aut quascumque senatus dedisset leges pacis accepturum. [5] Id ceteris haudquaquam placebat: nec enim aliud quam moram et dilationem ad colligendas vires quaeri; [6] Quinctius verum id futurum fuisse dicere, si aestas et tempus rerum gerendarum esset; nunc hieme instante nihil amitti dato spatio ad legatos mittendos: [7] nam neque sine auctoritate senatus ratum quicquam eorum fore, quae cum rege ipsi pepigissent, et explorari, dum bello necessariam quietem ipsa hiems daret, senatus auctoritatem posse. [8] In hanc sententiam et ceteri sociorum principes concesserunt; indutiisque datis in duos menses, et ipsos mittere singulos legatos ad senatum edocendum, ne fraude regis caperetur, placuit. [9] Additum indutiarum pacto, ut regia praesidia Phocide ac Locride extemplo deducerentur. [10] Et ipse Quinctius cum sociorum legatis Amynandrum, Athamanum regem, ut speciem legationi adiceret, et Q. Fabium — uxoris Quincti sororis filius erat — et Q. Fulvium et Ap. Claudium misit. |