Ïåðåâîä Ñ. À. Èâàíîâà.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì, Â. Ì. Ñìèðèíûì. Ðåäàêòîð êîììåíòàðèåâ —
Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, E. T. Sage, 1936/1985. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
41. (1)  ïîäîáíûõ ñïîðàõ ïðîøëî íåñêîëüêî äíåé, à òóò ðàñïðîñòðàíèëñÿ íåâåäîìî êåì ïðèíåñåííûé ñëóõ î ñìåðòè öàðÿ Ïòîëåìåÿ, è îòòîãî ïåðåãîâîðû òàê è íå çàâåðøèëèñü íè÷åì. (2) Íè òà, ñ.103 íè äðóãàÿ ñòîðîíà íå ïîêàçàëà âèäà, ÷òî äî íåå ýòîò ñëóõ äîøåë: Ëóöèé Êîðíåëèé, êîòîðîìó áûëî ïîðó÷åíî ïîñîëüñòâî ê îáîèì öàðÿì, Àíòèîõó è Ïòîëåìåþ, õîòåë óëó÷èòü õîòü íåìíîãî âðåìåíè äëÿ ñâèäàíèÿ ñ Ïòîëåìååì (3) è ïðèáûòü â Åãèïåò ðàíüøå, ÷åì îáîçíà÷àòñÿ êàêèå-íèáóäü ïåðåìåíû ïðè íîâîì öàðå; Àíòèîõ æå ñ÷èòàë, ÷òî Åãèïåò áóäåò ïðèíàäëåæàòü åìó, åñëè îí çàõâàòèò åãî íåìåäëåííî. (4) Èòàê, îòïóñòèâ ðèìëÿí è îñòàâèâ ñâîåãî ñûíà Ñåëåâêà ñ ñóõîïóòíûìè âîéñêàìè îòñòðàèâàòü Ëèñèìàõèþ, êàê è áûëî çàäóìàíî, (5) Àíòèîõ ñî âñåì ôëîòîì îòïëûë ê Ýôåñó. Ê Êâèíêöèþ áûëè îòðÿæåíû ïîñëû, äàáû óâåðèòü åãî, ÷òî öàðü íàìåðåí äîáèâàòüñÿ íîâûõ óñëîâèé ñîþçíîãî äîãîâîðà. À ñàì öàðü ìåæäó òåì âäîëü ïîáåðåæüÿ Àçèè ïðèáûë â Ëèêèþ.  Ïàòàðàõ åìó ñòàëî èçâåñòíî, ÷òî Ïòîëåìåé æèâ, è îí îñòàâèë íàìåðåíèå ïëûòü â Åãèïåò, (6) íî òåì íå ìåíåå îòïðàâèëñÿ ê Êèïðó. Êîãäà îí îáîãíóë ìûñ Õåëèäîíèé, ñëó÷èëñÿ ìÿòåæ ãðåáöîâ, íåíàäîëãî çàäåðæàâøèé åãî â Ïàìôèëèè, îêîëî ðåêè Åâðèìåäîíòà. (7) Îòòóäà Àíòèîõ ïîïëûë ê óñòüþ ðåêè Ñàðà, íî íàëåòåâøàÿ ñòðàøíàÿ áóðÿ åäâà íå ïîòîïèëà åãî ñî âñåì ôëîòîì. Ìíîãèå êîðàáëè áûëè ðàçáèòû, ìíîãèå âûáðîøåíû íà áåðåã, ìíîãèå ïðîãëî÷åíû ìîðåì, òàê ÷òî ñ íèõ íèêòî íå äîáðàëñÿ äî çåìëè. (8) Òàì ïîãèáëî ìíîæåñòâî ëþäåé, è íå òîëüêî áåçâåñòíûå òîëïû ãðåáöîâ è âîèíîâ, íî äàæå íåêîòîðûå èç âèäíûõ äðóçåé öàðÿ. (9) Íå ìîãëî áûòü è ðå÷è î ïîõîäå íà Êèïð, è, ñîáðàâ òî, ÷òî îñòàëîñü ïîñëå êîðàáëåêðóøåíèÿ, öàðü âåðíóëñÿ â Ñåëåâêèþ ñ ìåíüøèìè ñèëàìè, ÷åì âûñòóïèë èç íåå. Óæå íàäâèãàëàñü çèìà, è ïîòîìó îí âåëåë âûòàùèòü òàì êîðàáëè íà ñóøó, à ñàì îòïðàâèëñÿ íà çèìîâêó â Àíòèîõèþ.  òàêîì ïîëîæåíèè áûëè äåëà öàðåé. |
41. His disceptationibus per dies aliquot habitis rumor sine ullo satis certo auctore allatus de morte Ptolomaei regis, ut nullus exitus imponeretur sermonibus effecit. [2] Nam et dissimulabat pars utraque se audisse, et L. Cornelius, cui legatio ad duos reges, Antiochum Ptolomaeumque, mandata erat, spatium modici temporis ad conveniendum Ptolomaeum petebat, [3] ut, priusquam moveretur aliquid in nova possessione regni, praeveniret in Aegyptum, et Antiochus suam fore Aegyptum, si tum occupasset, censebat. [4] Itaque dimissis Romanis relictoque Seleuco filio cum terrestribus copiis ad restituendam ut instituerat Lysimachiam, [5] ipse omni classe navigat Ephesum, legatis ad Quinctium missis, qui ad fidem faciendam nihil novaturum regem de societate agerent. Oram Asiae legens pervenit in Lyciam, Patarisque cognito vivere Ptolomaeum navigandi quidem in Aegyptum omissum consilium est; [6] Cyprum nihilo minus petens, cum Chelidoniarum promunturium superasset, paulisper seditione remigum est retentus in Pamphylia circa Eurymedontem amnem. [7] Inde profectum eum ad capita quae vocant Sari fluminis foeda tempestas adorta prope cum omni classe demersit. Multae fractae, multae eiectae naves, multae ita haustae mari ut nemo in terram enaverit. [8] Magna vis hominum ibi interiit, non remigum modo militumque ignotae turbae sed etiam insignium regis amicorum. [9] Collectis reliquiis naufragii, cum res non in eo essent ut Cyprum temptaret, minus opulento agmine quam profectus erat, Seleuciam rediit. Ibi subduci navibus iussis — iam enim et hiems instabat — ipse in hiberna Antiochiam concessit. In hoc statu regum erant res. |