Ïåðåâîä Ñ. À. Èâàíîâà.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì, Â. Ì. Ñìèðèíûì.
Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, E. T. Sage, 1935/1984. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
27. (1) Îäíàêî ïàäåíèå Ãåðàêëåè ñëîìèëî íàêîíåö áîåâîé äóõ ýòîëèéöåâ, (2) è ÷åðåç íåñêîëüêî äíåé ïîñëå òîãî, êàê â Àçèþ îòïðàâèëîñü ïîñîëüñòâî, äàáû ïîáóäèòü öàðÿ ê âîçîáíîâëåíèþ âîéíû, îíè ñàìè îòêàçàëèñü îò âîèíñòâåííûõ çàìûñëîâ è îòðÿäèëè ê êîíñóëó ïîñëîâ ñ ïðîñüáîé î ìèðå. (3) Êîãäà îíè íà÷àëè ãîâîðèòü, òîò ïðåðâàë èõ, ñêàçàâ, ÷òî çàíÿò äåëàìè áîëåå âàæíûìè, ïîñëû æå ïóñòü âîçâðàòÿòñÿ â Ãèïàòó; îí äàðóåò èì äåñÿòèäíåâíîå ïåðåìèðèå è îòïðàâëÿåò ñ íèìè Ëóöèÿ Âàëåðèÿ Ôëàêêà, êîòîðîìó îíè ñìîãóò èçëîæèòü òî, ÷òî ñîáèðàëèñü îáñóäèòü ñ êîíñóëîì, à òàêæå âñå, ÷òî åùå ïîæåëàþò. (4) Êîãäà ïîñëû ïðèáûëè â Ãèïàòó, ñòàðåéøèíû â ïðèñóòñòâèè Ôëàêêà ñîáðàëè ñîâåò, ãäå ðàññïðàøèâàëè åãî, êàê èì âåñòè ñåáÿ ïåðåä êîíñóëîì. (5) Îíè õîòåëè íà÷àòü ñ ðàññêàçà î äàâíîñòè ñîþçíè÷åñêèõ îòíîøåíèé è î çàñëóãàõ ñâîèõ ïåðåä ðèìñêèì íàðîäîì, íî Ôëàêê âåëåë èì íå êàñàòüñÿ òîãî, ÷òî èìè ñàìèìè íàðóøåíî è ðàçîðâàíî; (6) èì-äå áîëüøå ïîìîæåò ïðèçíàíèå ñîáñòâåííîé âèíû è ðå÷ü óìîëÿþùàÿ, è òîëüêî: âñþ íàäåæäó ìîãóò îíè âîçëàãàòü íå íà ðàçáîð èõ äåëà, íî íà ìèëîñåðäèå íàðîäà ðèìñêîãî. (7) À îí, Ôëàêê, ãîòîâ ïîääåðæàòü èõ, êîãäà îíè ÿâÿòñÿ ñ ìîëüáàìè è ê êîíñóëó, è â Ðèì ê ñåíàòó — è òóäà âåäü íàäî áóäåò îòïðàâèòü ïîñëîâ. (8) Ïóòü ê ñïàñåíèþ, âñå ñîãëàñèëèñü, — îäèí: ââåðèòü ñåáÿ äîáðîé âîëå ðèìëÿí. Òàê ýòîëèéöû è ðèìëÿí ñâÿæóò íåîáõîäèìîñòüþ íå îáèæàòü ìîëÿùèõ î ìèëîñòè, è ñàìè îñòàíóòñÿ âëàñòíûìè â ñâîèõ äåéñòâèÿõ, áóäå ñóäüáà ïðåäîñòàâèò èì ÷òî-íèáóäü ëó÷øåå. |
27. Ceterum Heraclea capta fregit tandem animos Aetolorum, [2] et paucos post dies quam ad bellum renovandum acciendumque regem in Asiam miserant legatos, abiectis belli consiliis pacis petendae oratores ad consulem miserunt. [3] Quos dicere exorsos consul interfatus, cum alia sibi praevertenda esse dixisset, redire Hypatam eos datis dierum decem indutiis et L. Valerio Flacco cum iis misso iussit eique, quae secum acturi fuissent, exponere, et si qua vellent alia. [4] Hypatam ut est ventum, principes Aetolorum apud Flaccum concilium habuerunt consultantes, quonam agendum modo apud consulem foret. [5] Parantibus iis antiqua iura foederum ordiri meritaque in populum Romanum absistere iis Flaccus iussit, quae ipsi violassent ac rupissent; [6] confessionem iis culpae magis profuturam et totam in preces orationem versam; nec enim in causa ipsorum, sed in populi Romani clementia spem salutis positam esse; [7] et se suppliciter agentibus iis adfuturum et apud consulem et Romae in senatu; eo quoque enim mittendos fore legatos. [8] Haec una via omnibus ad salutem visa est, ut in fidem se permitterent Romanorum; ita enim et illis violandi supplices verecundiam se imposituros, et ipsos nihilo minus suae potestatis fore, si quid melius fortuna ostendisset. |