Ïåðåâîä Ñ. À. Èâàíîâà.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì, Â. Ì. Ñìèðèíûì.
Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, E. T. Sage, 1935/1984. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
49. (1) Ñåíàòó áûëè ïðåäñòàâëåíû ýòîëèéñêèå ïîñëû. Íåñìîòðÿ íà òî ÷òî è õîä èõ äåëà, è òÿæåëîå ïîëîæåíèå äîëæíû áûëè ïîáóæäàòü èõ ê ïðèçíàíèþ ñîáñòâåííîé âèíû èëè õîòÿ áû îøèáêè, ê ñìèðåííûì ìîëüáàì î ïðîùåíèè, (2) íà÷àëè îíè ñ ïåðå÷èñëåíèÿ ñâîèõ áëàãîäåÿíèé íàðîäó ðèìñêîìó. ×óòü ëè íå ñ óïðåêîì íàïîìèíàÿ î ñâîåé äîáëåñòè â âîéíå ïðîòèâ Ôèëèïïà, îíè îñêîðáëÿëè ñëóõ çàíîñ÷èâûìè ðå÷àìè, (3) à òâåðäÿ ïðî ñòàðîå è çàáûòîå, äîâåëè äåëî äî òîãî, ÷òî íà óì ñåíàòîðàì ñòàëè ïðèõîäèòü âîñïîìèíàíèÿ è î çëîäåÿíèÿõ ýòîãî ïëåìåíè, êóäà áîëåå ìíîãî÷èñëåííûõ, íåæåëè åãî çàñëóãè. Âçûñêóÿ ìèëîñåðäèÿ, îíè âûçâàëè ãíåâ è íåíàâèñòü. (4) Êîãäà îäèí èç ñåíàòîðîâ ñïðîñèë èõ, ââåðÿþò ëè îíè èëè íå ââåðÿþò ðåøåíèå ñâîåé ñóäüáû ðèìñêîìó íàðîäó, à äðóãîé — ãîòîâû ëè îíè èìåòü òåõ æå, ÷òî è ðèìëÿíå, ñîþçíèêîâ è âðàãîâ, ïîñëû íå äàëè èì íèêàêîãî îòâåòà è ïîëó÷èëè ïðèêàçàíèå ïîêèíóòü õðàì105. (5) Òóò ïî÷òè âñå ñåíàòîðû ñòàëè êðè÷àòü, ÷òî ýòîëèéöû è ïîñåé÷àñ çàîäíî ñ Àíòèîõîì, ÷òî åäèíñòâåííîé ýòîé íàäåæäîé è æèâî åùå èõ âûñîêîìåðèå, ÷òî íàäî ïðîäîëæàòü âîéíó ñ ýòèìè ÿâíûìè âðàãàìè è óêðîòèòü èõ áóéíûé äóõ. (6) Ðàñïàëèëî âñåõ åùå è òî, ÷òî, èñïðàøèâàÿ ó ðèìëÿí ìèðà, ýòîëèéöû òîãäà æå çàòåâàëè âîéíó â Äîëîïèè è Àôàìàíèè. (7) Ïî ïðåäëîæåíèþ Ìàíèÿ Àöèëèÿ, ïîáåäèòåëÿ Àíòèîõà è ýòîëèéöåâ, áûëî ïðèíÿòî ñåíàòñêîå ïîñòàíîâëåíèå, êîèì ïðåäïèñûâàëîñü ýòîëèéöàì â òîò æå äåíü óåõàòü èç Ãîðîäà è â ïÿòíàäöàòèäíåâíûé ñðîê ïîêèíóòü Èòàëèþ. (8) Ñîïðîâîæäàòü èõ ñ îõðàíîé ïîñëàëè Àâëà Òåðåíöèÿ Âàððîíà, è áûëî îáúÿâëåíî, ÷òî åñëè â äàëüíåéøåì îò ýòîëèéöåâ â Ðèì áóäóò ïðèõîäèòü ïîñîëüñòâà, òî, åñëè îíè çàðàíåå íå çàðó÷àòñÿ ñîãëàñèåì ïîëêîâîäöà, óïðàâëÿþùåãî ýòîé ïðîâèíöèåé, è íå áóäåò â ñîïðîâîæäåíèå èì ïðèäàí ðèìñêèé ëåãàò, ñ íèìè áóäóò ïîñòóïàòü êàê ñ âðàãàìè. Ñ òåì ýòîëèéöåâ è îòîñëàëè. |
49. Aetoli legati in senatum introducti, cum et causa eos sua et fortuna hortaretur, ut confitendo seu culpae seu errori veniam supplices peterent, [2] orsi a beneficiis in populum Romanum et prope exprobrantes virtutem suam in Philippi bello et offenderunt aures insolentia sermonis et eo, [3] vetera et oblitterata repetendo, rem adduxerunt ut haud paulo plurium maleficiorum gentis quam beneficiorum memoria subiret animos patrum, et quibus misericordia opus erat, iram et odium irritarent. [4] Interrogati ab uno senatore, permitterentne arbitrium de se populo Romano, deinde ab altero, habiturine eosdem quos populus Romanus socios et hostes essent, nihil ad ea respondentes egredi templo iussi sunt. [5] Conclamatum deinde prope ab universo senatu est totos adhuc Antiochi Aetolos esse et ex unica ea spe pendere animos eorum; itaque bellum cum haud dubiis hostibus gerendum perdomandosque feroces animos esse. [6] Illa etiam res accendit quod eo ipso tempore quo pacem ab Romanis petebant, Dolopiae atque Athamaniae bellum inferebant. [7] Senatus consultum in M’. Acilii sententiam, qui Antiochum Aetolosque devicerat, factum est ut Aetoli eo die iuberentur proficisci ab urbe et intra quintum decimum diem Italia excedere. [8] A. Terentius Varro ad custodiendum iter eorum missus, denuntiatumque, si qua deinde legatio ex Aetolis, nisi permissu imperatoris, qui eam provinciam obtineret, et cum legato Romano venisset Romam, pro hostibus omnes futuros. Ita dimissi Aetoli. |
ÏÐÈÌÅ×ÀÍÈß