Ïåðåâîä È. È. Ìàõàíüêîâà.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì, Â. Ì. Ñìèðèíûì.
Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, E. T. Sage, A. C. Schlesinger, 1938/1991. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
20. (1) Çàòåì êîíñóëû ïðåäñòàâèëè ñåíàòó ïîñîëüñòâà — ñíà÷àëà îò öàðåé Ýâìåíà, Àðèàðàòà Êàïïàäîêèéñêîãî, à òàêæå Ôàðíàêà Ïîíòèéñêîãî. Èì áûëî îòâå÷åíî ëèøü, ÷òî ñåíàò îòïðàâèò ïîñëîâ ðàçîáðàòü èõ ñïîðû è ïðèíÿòü ðåøåíèå. (2) Çàòåì áûëè ïðèíÿòû ïîñëû îò ëàêåäåìîíñêèõ èçãíàííèêîâ è ïîñëû àõåéöåâ. Èçãíàííèêîâ îáíàäåæèëè, ïîîáåùàâ, ÷òî ñåíàò íàïèøåò àõåéöàì, ÷òîáû èõ âîññòàíîâèëè â ïðàâàõ. Àõåéöû, ê óäîâëåòâîðåíèþ ñåíàòîðîâ, ñîîáùèëè, ÷òî Ìåññåíà âçÿòà è òàì íàâåäåí ïîðÿäîê. (3) È îò Ôèëèïïà, öàðÿ Ìàêåäîíèè, ïðèáûëè äâà ïîñëà, Ôèëîêë è Àïåëëåñ, áåç êàêîé-òî îñîáîé ïðîñüáû ê ñåíàòó, à áîëüøå ÷òîáû ðàçóçíàòü î òåõ ðèìëÿíàõ (è ïðåæäå âñåãî î Òèòå Êâèíêöèè), â ðàçãîâîðàõ ñ êîòîðûìè íàñ÷åò öàðñòâà è ïðîòèâ áðàòà îáâèíÿë Äåìåòðèÿ Ïåðñåé. (4) Öàðü ïîñëàë èõ êàê ëþäåé óìåðåííûõ è íå ïðåäóáåæäåííûõ â ïîëüçó òîãî èëè äðóãîãî èç áðàòüåâ, îäíàêî íà ñàìîì äåëå è îíè áûëè ïîìîùíèêàìè è ó÷àñòíèêàìè Ïåðñååâûõ ïðîèñêîâ. (5) Ïîíà÷àëó Äåìåòðèé, ïëîõî îñâåäîìëåííûé î ñâîåì ïîëîæåíèè è çíàâøèé òîëüêî î âíåçàïíî îáíàðóæèâøèõñÿ êîçíÿõ áðàòà, ñîõðàíÿë õîòü ñëàáóþ íàäåæäó óìèëîñòèâèòü îòöà. Íî ïîòîì, âèäÿ, ÷òî îòåö ñêëîíÿåò ñëóõ òîëüêî ê áðàòó, îí ñòàë âñå ìåíüøå äîâåðÿòü è îòöó. (6) Òåïåðü îí áûë îñòîðîæåí âî âñåõ ñëîâàõ è ïîñòóïêàõ, ÷òîáû íå óñóãóáèòü íè÷üèõ ïîäîçðåíèé, è îñîáåííî èçáåãàë ëþáîãî óïîìèíàíèÿ î ðèìëÿíàõ è ñîïðèêîñíîâåíèÿ ñ íèìè, òàê ÷òî è íå õîòåë, ÷òîáû îíè ïèñàëè åìó, — îí ïîíèìàë, ÷òî îáâèíåíèå â òàêîé ïåðåïèñêå îñîáåííî îæåñòî÷àåò îòöà. ñ.374 |
20. Legationes deinde in senatum introduxerunt, regum primas Eumenis et Ariarathis Cappadocis et Pharnacis Pontici. Nec ultra quicquam eis responsum est quam missuros qui de controversiis eorum cognoscerent statuerentque. [2] Lacedaemoniorum deinde exulum et Achaeorum legati introducti sunt, et spes data exulibus est scripturum senatum Achaeis ut restituerentur. Achaei de Messene recepta compositisque ibi rebus cum adsensu patrum exposuerunt. [3] Et a Philippo rege Macedonum duo legati venerunt, Philocles et Apelles, nulla super re, quae petenda ab senatu esset, speculatum magis inquisitumque missi de iis, quorum Perseus Demetrium insimulasset sermonum cum Romanis, maxime cum T. Quinctio, adversus fratrem de regno habitorum. [4] Hos tamquam medios nec in alterius favorem inclinatos miserat rex: erant autem et hi Persei fraudis in fratrem ministri et participes. [5] Demetrius omnium praeterquam fraterno scelere, quod nuper eruperat, ignarus primo neque magnam neque nullam spem habebat patrem sibi placari posse; minus deinde in dies patris animo fidebat, cum obsideri aures a fratre cerneret. [6] Itaque circumspiciens dicta factaque sua, ne cuius suspiciones augeret, maxime ab omni mentione et contagione Romanorum abstinebat, ut neque scribi sibi vellet, quia hoc praecipue criminum genere exasperari patris animum sentiebat. |