Ïåðåâîä Ì. Å. Ñåðãååíêî.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Â. Ì. Ñìèðèíûì, Ã. Ï. ×èñòÿêîâûì è Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì. Ðåäàêòîð êîììåíòàðèåâ —
Ðåä. ïåðåâîäà è êîììåíòàðèåâ (èçä. 1991) Â. Ì. Ñìèðèí. Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, F. G. Moore, 1950/1995. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
40. (1) Êîíñóëû ïîøëè èç Ðèìà â äâå ðàçíûå ñòîðîíû, ñëîâíî íà äâå ðàçíûå âîéíû. Ëþäè âñïîìèíàëè î áåäñòâèÿõ, êîòîðûå ïðèíåñ Èòàëèè ïðèõîä Ãàííèáàëà; (2) áåñïîêîèëèñü è î òîì, êàêèå áîãè áóäóò ñòîëü ìèëîñòèâû ê Ãîðîäó è ãîñóäàðñòâó, ÷òî ïîìîãóò ïîáåäèòü ñðàçó â äâóõ ìåñòàõ. Ïîêà ÷òî, äóìàëè îíè, ïîðàæåíèÿ óðàâíîâåøèâàëèñü óäà÷àìè, è òàê òÿíóëîñü âðåìÿ. (3) Êîãäà â Èòàëèè ó Òðàçèìåíñêîãî îçåðà è ïðè Êàííàõ åäâà ñ.311 íå ïàëî ðèìñêîå ãîñóäàðñòâî, îíî âîñïðÿëî âíîâü áëàãîäàðÿ óäà÷íûì âîéíàì â Èñïàíèè. (4) Çàòåì, êîãäà â Èñïàíèè îäíî çà äðóãèì ïîñëåäîâàëè äâà ïîðàæåíèÿ, ïîãèáëè äâà ïðåâîñõîäíûõ âîåíà÷àëüíèêà189 è áûëè ïî÷òè óíè÷òîæåíû äâà âîéñêà, ãîñóäàðñòâî ïîøàòíóëîñü, íî óñïåõè â Èòàëèè è Ñèöèëèè ïîääåðæàëè åãî. (5) Îäíà èç âîéí øëà íà ñàìîì êðàþ çåìëè — ïðè òàêèõ ðàññòîÿíèÿõ äûøàëîñü ëåã÷å. (6) Òåïåðü â ñàìîé Èòàëèè äâå âîéíû, äâà çíàìåíèòûõ ïîëêîâîäöà îêðóæèëè Ðèì: âñÿ ãðîçíàÿ îïàñíîñòü, âñÿ òÿæåñòü âîéíû ñîñðåäîòî÷èëàñü òóò — â îäíîì è òîì æå ìåñòå: òîò, êòî îäîëååò ïåðâûì, ÷åðåç íåñêîëüêî äíåé ñîåäèíèò ñâîè ñèëû ñ äðóãèì. (7) Ñî ñòðàõîì âñïîìèíàëè è ïðîøëûé ãîä, îìðà÷åííûé ïîõîðîíàìè îáîèõ êîíñóëîâ190. Íîâûõ êîíñóëîâ, îòáûâàâøèõ â ðàçíûå ñòîðîíû ê ñâîèì âîéñêàì, ïðîâîäèëè â òðåâîãå è áåñïîêîéñòâå. (8) Ïåðåäàþò, ÷òî Ìàðê Ëèâèé îòïðàâëÿëñÿ íà âîéíó âñå åùå â ãíåâå íà ñâîèõ ñîãðàæäàí, è, êîãäà Êâèíò Ôàáèé óáåæäàë åãî âñòóïàòü â áîé, òîëüêî õîðîøî îçíàêîìèâøèñü ñ âðàãîì, îí îòâåòèë: óâèäèò âðàãà è áóäåò ñ íèì áèòüñÿ. (9) Åãî ñïðîñèëè, ê ÷åìó òàê òîðîïèòüñÿ: «ß ëèáî ïðîñëàâëþñü ïîáåäîé íàä âðàãîì, ëèáî ïîðàäóþñü áåäå ñîãðàæäàí: îíè òîãî çàñëóæèëè, õîòÿ ÷åñòè ýòî ìíå íå ïðèáàâèò». (10)  òî âðåìÿ, êîãäà Êëàâäèé åùå íå ïðèáûë â ñâîþ ïðîâèíöèþ, Ãàííèáàë âåë âîéñêî â ñàëëåíòèíñêèå çåìëè âäîëü ãðàíèöû |
40. Consules diversis itineribus profecti ab urbe velut in duo pariter bella distenderant curas hominum, simul recordantium, quas primus adventus Hannibalis intulisset Italiae clades, [2] simul cum illa angeret cura, quos tam propitios urbi atque imperio fore deos ut eodem tempore utrobique res publica prospere gereretur? Adhuc adversa secundis pensando rem ad id tempus extractam esse. [3] Cum in Italia ad Trasumennum et Cannas praecipitasset Romana res, prospera bella in Hispania prolapsam eam erexisse; [4] postea, cum in Hispania alia super aliam clades duobus egregiis ducibus amissis duos exercitus ex parte delesset, multa secunda in Italia Siciliaque gesta quassatam rem publicam excepisse; [5] et ipsum intervallum loci, quod in ultimis terrarum oris alterum bellum gereretur, spatium dedisse ad respirandum. [6] Nunc duo bella in Italiam accepta, duo celeberrimi nominis duces circumstare urbem Romanam, et unum in locum totam periculi molem, omne onus incubuisse. Qui eorum prior vicisset, intra paucos dies castra cum altero iuncturum. [7] Terrebat et proximus annus lugubris duorum consulum funeribus. His anxii curis homines digredientes in provincias consules prosecuti sunt. [8] Memoriae proditum est plenum adhuc irae in civis M. Livium ad bellum proficiscentem monenti Q. Fabio ne, priusquam genus hostium cognosset, temere manum consereret, respondisse, ubi primum hostium agmen conspexisset, pugnaturum. [9] Cum quaereretur quae causa festinandi esset, «Aut ex hoste egregiam gloriam» inquit «aut ex civibus victis gaudium meritum certe, etsi non honestum, capiam». [10] Priusquam Claudius consul in provinciam perveniret, per extremum finem agri |
ÏÐÈÌÅ×ÀÍÈß