Ïåðåâîä Ñ. À. Èâàíîâà.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì, Â. Ì. Ñìèðèíûì.
Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, E. T. Sage, 1935/1984. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
8. (1) Òàê øëè äåëà â Èñïàíèè, à ìåæäó òåì óæå ïðèáëèæàëñÿ äåíü âûáîðîâ. È êîíñóë Ëóöèé Êîðíåëèé, îñòàâèâ ïðè âîéñêå ëåãàòà Ìàðêà Êëàâäèÿ, ïðèáûë â Ðèì. (2)  ñåíàòå îí îáñòîÿòåëüíî ðàññêàçàë î ñâîèõ äåéñòâèÿõ è î ïîëîæåíèè â ñâîåé ïðîâèíöèè. (3) Îí ïîïåíÿë îòöàì-ñåíàòîðàì çà òî, ÷òî áåññìåðòíûì áîãàì íå áûëè îêàçàíû ïî÷åñòè, à âåäü âîéíà, è íåìàëàÿ, áûëà ñ÷àñòëèâî çàâåðøåíà îäíîé-åäèíñòâåííîé áèòâîé. Çàòåì êîíñóë ïîòðåáîâàë, ÷òîáû ïðèíÿòî áûëî ðåøåíèå î ìîëåáñòâèè è òðèóìôå. (4) Îäíàêî, ïðåæäå ÷åì áûëî âíåñåíî î òîì ïðåäëîæåíèå, Êâèíò Ìåòåëë, áûâøèé êîíñóë è áûâøèé äèêòàòîð24, çàÿâèë, ÷òî îäíîâðåìåííî ñ ïèñüìîì êîíñóëà ê ñåíàòó áîëüøèíñòâî ñåíàòîðîâ ïîëó÷èëî òàêæå ïèñüìî è îò Ìàðêà Êëàâäèÿ Ìàðöåëëà, è ïèñüìà äðóã äðóãó ïðîòèâîðå÷àò. (5) Òåì ñàìûì îáñóæäåíèå âñåãî äåëà îòêëàäûâàåòñÿ, êàê òðåáóþùåå ïðèñóòñòâèÿ àâòîðîâ îáîèõ ïèñåì. Âåäü è îí, Ìåòåëë, îæèäàë, ÷òî êîíñóë, îñâåäîìëåííûé î êàêîì-òî åìó âðàæäåáíîì ïèñüìå ñâîåãî ëåãàòà, ñîáðàâøèñü â Ðèì, âîçüìåò è åãî ñ ñîáîþ. (6) Òåì áîëåå ÷òî äàæå óìåñòíåå áûëî áû ïåðåäàòü âîéñêî Òèòó Ñåìïðîíèþ[1], êîòîðûé îáëå÷åí âëàñòüþ, à íå ëåãàòó25. (7) Íó à òåïåðü äåëî âûãëÿäèò òàê, áóäòî çäåñü óìûøëåííî îòñòðàíåí îò ó÷àñòèÿ â ðàçáèðàòåëüñòâå òîò, êòî ìîã áû è ñàì ïîâòîðèòü èì íàïèñàííîå è îáîñíîâàòü ñêàçàííîå ïåðåä âñåìè, à ñêàæè îí ÷òî-òî îáëûæíî, ìîã áû è áûòü îñïîðåí, — òàê â êîíöå êîíöîâ ïðàâäà è âûÿñíèëàñü áû äî êîíöà. (8) Èòàê, çàêëþ÷èë Ìåòåëë, îí ñ÷èòàåò, ÷òî ïîêóäà íå ñëåäóåò âûïîëíÿòü íè îäíîãî èç òðåáîâàíèé êîíñóëà. (9) Íî Êîðíåëèé ïðîäîëæàë òàê æå óïîðíî íàñòàèâàòü, ÷òî ñëåäóåò ïðèíÿòü ðåøåíèå î ìîëåáñòâèè è ïîçâîëèòü åìó âñòóïèòü â ñ.157 Ãîðîä ñ òðèóìôîì. Îäíàêî òóò íàðîäíûå òðèáóíû Ìàðê è Ãàé Òèòèíèè çàÿâèëè, ÷òî áóäå ñåíàò è ïðèìåò îá ýòîì äåëå ðåøåíèå, îíè âîñïîëüçóþòñÿ ñâîèì ïðàâîì âìåøàòåëüñòâà. |
8. Cum haec in Hispania gerebantur, comitiorum iam appetebat dies. Itaque L. Cornelius consul relicto ad exercitum M. Claudio Romam venit. [2] Is in senatu cum de rebus ab se gestis disseruisset, [3] quoque statu provincia esset, questus est cum patribus conscriptis, quod tanto bello una secunda pugna tam feliciter perfecto non esset habitus diis immortalibus honos. Postulavit deinde, supplicationem simul triumphumque decernerent. [4] Prius tamen quam relatio fieret, Q. Metellus, qui consul dictatorque fuerat, litteras eodem tempore dixit et consulis L. Corneli ad senatum et M. Marcelli ad magnam partem senatorum adlatas esse inter se pugnantes, [5] eoque dilatam esse consultationem, ut praesentibus auctoribus earum litterarum disceptaretur. Itaque expectasse sese ut consul, qui sciret ab legato suo adversus se scriptum aliquid, cum ipsi veniendum esset, deduceret eum secum Romam, [6] cum etiam verius esset Ti. Sempronio imperium habenti tradi exercitum quam legato: [7] nunc videri esse amotum de industria, qui, si ea quae scripsisset praesens diceret et arguere coram et, si quid vani adferret, argui posset, donec ad liquidum veritas explorata esset. [8] Itaque nihil eorum quae postularet consul decernendum in praesentia censere. [9] Cum pergeret nihilo segnius referre ut supplicationes decernerentur triumphantique sibi urbem invehi liceret, M. et C. Titinii tribuni plebis se intercessuros si de ea re fieret senatus consultum dixerunt. |
ÏÐÈÌÅ×ÀÍÈß