Ïåðåâîä Ì. Å. Ñåðãååíêî.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Â. Ì. Ñìèðèíûì, Ã. Ï. ×èñòÿêîâûì è Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì. Ðåäàêòîð êîììåíòàðèåâ —
Ðåä. ïåðåâîäà è êîììåíòàðèåâ (èçä. 1991) Â. Ì. Ñìèðèí. Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, F. G. Moore, 1940/1984. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
20. (1) Êîíñóëû îïÿòü ýíåðãè÷íî ãîòîâèëèñü ê îñàäå Êàïóè; âñå íåîáõîäèìîå ñíîñèëè è çàãîòîâëÿëè: (2) â Êàçèëèí ñâåçëè õëåá; â óñòüå Âóëòóðíà, ãäå ñåé÷àñ ñòîèò ãîðîä, â íåáîëüøîé êðåïîñòè è â Ïóòåîëàõ79 (êîòîðûå óæå ðàíüøå óêðåïèë Ôàáèé Ìàêñèì) ðàçìåñòèëè åùå ïîäìîãó, ÷òîáû áûòü õîçÿåâàìè íà ïðèáðåæíîé ìîðñêîé ïîëîñå è íà ðåêå. (3)  ýòè äâå ïðèìîðñêèå êðåïîñòè ñâåçëè èç Îñòèè õëåá, íåäàâíî ïðèñëàííûé èç Ñàðäèíèè è çàêóïëåííûé â Ýòðóðèè ïðåòîðîì Ìàðêîì Þíèåì, ÷òîáû çèìîé ó âîéñêà ïðèïàñîâ áûëî âäîâîëü. (4) Ïîñëå ïîðàæåíèÿ â Ëóêàíèè äîáðîâîëüöû, âåðíî ñëóæèâøèå â âîéñêå ïðè Ãðàêõå, îñòàâèëè ñëóæáó ïîñëå åãî ñìåðòè, ñëîâíî óæå íå ñâÿçàííûå íèêàêèìè îáÿçàòåëüñòâàìè79a. (5) Ãàííèáàë íå çàáûâàë î Êàïóå, íå ñîáèðàëñÿ â òàêóþ êðèòè÷åñêóþ ìèíóòó áðîñèòü ñîþçíèêîâ, íî, ðàçãðîìèâ îäíîãî áåçðàññóäíî ÿðîñòíîãî ðèìñêîãî âîæäÿ, îí ïîäæèäàë ñëó÷àÿ ðàñïðàâèòüñÿ òàêæå è ñ äðóãèì — äà è ñ åãî âîéñêîì. (6) Ïîñëû èç Àïóëèè äîíåñëè Ãàííèáàëó, ÷òî ïðåòîð Ãíåé Ôóëüâèé, îñàæäàÿ îòïàâøèå îò ðèìëÿí àïóëèéñêèå ãîðîäà, äåéñòâîâàë ýíåðãè÷íî è îñìîòðèòåëüíî, íî îò ñëèøêîì áîëüøîãî óñïåõà è ñàì ïðåòîð, è åãî âîèíû, ïåðåãðóæåííûå äîáû÷åé, îáëåíèëèñü è ðàñïóñòèëèñü: îò ïîðÿäêà â âîéñêå íå îñòàëîñü è ñëåäà. (7) Ãàííèáàë è ðàíüøå íå ðàç è ñîâñåì íåäàâíî ìîã óâèäåòü, êàêèì ñòàíîâèòñÿ âîéñêî ó íåóìåëîãî âîåíà÷àëüíèêà. Îí íàïðàâèëñÿ â Àïóëèþ. |
20. Capua a consulibus iterum summa vi obsideri coepta est, quaeque in eam rem opus erant comportabantur parabanturque. [2] Casilinum frumentum convectum; ad Volturni ostium, ubi nunc urbs est, castellum communitum ibique et Puteolis, quos iam ante Fabius Maximus munierat, praesidium impositum, ut mare proximum et flumen in potestate essent. [3] In ea duo maritima castella frumentum, quod ex Sardinia nuper missum erat quodque M. Iunius praetor ex Etruria coemerat, ab Ostia convectum est, ut exercitui per hiemem copia esset. [4] Ceterum super eam cladem quae in Lucanis accepta erat volonum quoque exercitus, qui vivo Graccho summa fide stipendia fecerat, velut exauctoratus morte ducis ab signis discessit. [5] Hannibal non Capuam neglectam neque in tanto discrimine desertos volebat socios; sed prospero ex temeritate unius Romani ducis successu in alterius ducis exercitusque opprimendi occasionem imminebat. [6] Cn. Fulvium praetorem Apuli legati nuntiabant primo, dum urbes quasdam Apulorum quae ad Hannibalem descivissent oppugnaret, intentius rem egisse: postea nimio successu et ipsum et milites praeda impletos in tantam licentiam socordiamque effusos ut nulla disciplina militiae esset. [7] Cum saepe alias, tum paucis diebus ante expertus qualis sub inscio duce exercitus esset, in Apuliam castra movit. |
ÏÐÈÌÅ×ÀÍÈß