Ïåðåâîä Ý. Ã. Þíöà.
Êîììåíòàðèé ñîñòàâëåí Ô. À. Ìèõàéëîâñêèì, Â. Ì. Ñìèðèíûì.
Ðåäàêòîðû ïåðåâîäà (èçä. 2002)
Ëàò. òåêñò: Loeb Classical Library, E. T. Sage, 1936/1983. ÑÊÐÛÒÜ ËÀÒÈÍÑÊÈÉ ÒÅÊÑÒ
26. (1) Ôèëèïï, ÷òîáû âûãëÿäåòü íå ñòîëü ïîäñóäèìûì, ñêîëü îáâèíèòåëåì, ñàì íà÷àë ñ æàëîá, ãîâîðÿ, ÷òî ôåññàëèéöû âîîðóæåííûì íàñèëèåì çàõâàòèëè ïðèíàäëåæàùóþ åìó Ìåíåëàèäó â Äîëîïèè81, ÷òî òå æå ôåññàëèéöû âìåñòå ñ ïåððåáàìè çàâëàäåëè ïèåðèéñêèì ãîðîäîì Ïåòðîé. (2) Äàæå Êñèíèè, ÿâíî ïðèíàäëåæàùèå ýòîëèéöàì, îíè ñèëîé âêëþ÷èëè â Ôåññàëèéñêèé ñîþç, è âîïðåêè âñÿêîìó ïðàâó ðàñïðîñòðàíèëè ñâîþ þðèñäèêöèþ íà Ïàðàõåëîèäó, ñîñòàâëÿþùóþ ÷àñòü Àôàìàíèè. (3) ×òî êàñàåòñÿ áðîøåííûõ åìó îáâèíåíèé â íàïàäåíèè íà ïîñëîâ èëè â çàïóñòåíèè îäíèõ è ïðîöâåòàíèè äðóãèõ ãàâàíåé, òî ïîñëåäíåå ïðîñòî àáñóðäíî: (4) îí íå ìîæåò îòâå÷àòü çà òî, ÷òî êóïöû è ñóäîâëàäåëüöû îäèí ïîðò ïðåäïî÷èòàþò äðóãîìó. Íî è ïðåäûäóùåå ïðîòèâîðå÷èò åãî ðåïóòàöèè. (5) Óæå ñòîëüêî ëåò îòïðàâëÿþòñÿ òî ê ðèìñêèì âîåíà÷àëüíèêàì, òî ê ñåíàòó ïîñîëüñòâà ñ æàëîáàìè è îáâèíåíèÿìè ïðîòèâ íåãî, íî êîãäà è êîãî èç íèõ îí îñêîðáèë õîòü áû ñëîâîì? (6) Ãîâîðÿò î çàñàäå, îäíàæäû óñòðîåííîé ïîñëàì, îòïðàâëÿâøèìñÿ ê Êâèíêöèþ, íî óìàë÷èâàþò îá èòîãàõ ýòîé çàñàäû. Òàêèå îáâèíåíèÿ èñõîäÿò òîëüêî îò òåõ, êòî âîçâîäèò ëîæíûå îáâèíåíèÿ, íî íå ìîæåò èõ íè÷åì ïîäêðåïèòü. (7) Ôåññàëèéöû, ÿâíî íå çíàÿ ìåðû, çëîóïîòðåáëÿþò áëàãîâîëåíèåì ðèìñêîãî íàðîäà, ïîñëå ïðîäîëæèòåëüíîé æàæäû áóäòî îïèâøèñü ÷èñòîé ñâîáîäîé. (8) Ñëîâíî ðàáû, âíåçàïíî è íåîæèäàííî äëÿ ñåáÿ îòïóùåííûå íà âîëþ, îíè òåïåðü óïðàæíÿþò ÿçûê è ãëîòêó, îñûïàÿ íàïàäêàìè è áðàíüþ ñâîèõ áûâøèõ ãîñïîä. (9) Çàòåì, â ïðèñòóïå ãíåâà, îí âîñêëèêíóë, ÷òî ñîëíöå çàêàòèëîñü äëÿ íåãî åùå íå íàâåêè. Ýòî óãðîæàþùåå âûñêàçûâàíèå ïðèíÿëè íà ñâîé ñ÷åò íå òîëüêî ôåññàëèéöû, íî äàæå è ðèìëÿíå. (10) Êîãäà ðîïîò íåãîäîâàíèÿ, âûçâàííûé ýòèìè ñëîâàìè, íàêîíåö, ñòèõ, öàðü îòâåòèë ïðåäñòàâèòåëÿì ïåððåáîâ è àôàìàíîâ, ÷òî ñ ãîðîäàìè, íà êîòîðûå òå ïðåòåíäóþò, äåëî îáñòîèò òî÷íî òàêèì æå îáðàçîì. (11) Êîíñóë Àöèëèé è ðèìëÿíå îòäàëè èõ åìó, êîãäà ýòè ãîðîäà áûëè âî âëàñòè âðàãà. (12) Åñëè îíè æåëàþò îòîáðàòü ñâîé æå ïîäàðîê, òî îí ñîçíàåò, ÷òî ïðèäåòñÿ èì óñòóïèòü. Íî ýòèì îíè íàíåñóò îñêîðáëåíèå ëó÷øåìó è áîëåå âåðíîìó äðóãó â óãîäó áåñïîëåçíûì, íåíàäåæíûì ñîþçíèêàì. (13) Âåäü íè î êàêèõ áëàãîäåÿíèÿõ ëþäè íå çàáûâàþò òàê ñêîðî, êàê î äàðîâàííîé èì ñâîáîäå, îñîáåííî ëþäè, ñêëîííûå çëîóïîòðåáëÿòü åþ è òåì ñàìûì åå òåðÿòü. (14) Âûñëóøàâ ñòîðîíû, ðèìñêèå óïîëíîìî÷åííûå îáúÿâèëè ñâîå ðåøåíèå: ìàêåäîíñêèå ãàðíèçîíû äîëæíû áûòü âûâåäåíû èç îñïàðèâàåìûõ ãîðîäîâ, è Ìàêåäîíèÿ äîëæíà îñòàòüñÿ â ïðåæíèõ ãðàíèöàõ82. ×òî êàñàåòñÿ îñòàëüíûõ æàëîá, âîçâîäèìûõ äðóã íà äðóãà îáåèìè ñòîðîíàìè, òî áóäåò íàçíà÷åíî îñîáîå ñóäåáíîå ðàçáèðàòåëüñòâî äëÿ ðàçðåøåíèÿ êîíôëèêòîâ ìåæäó ýòèìè ïëåìåíàìè è ìàêåäîíöàìè. |
26. Philippus, ut accusatoris potius quam rei speciem haberet, et ipse a querellis orsus Menelaidem in Dolopia, quae regni sui fuisset, Thessalos vi atque armis expugnasse questus est; item Petram in Pieria ab iisdem Thessalis Perrhaebisque captam. [2] Xynias quidem, haud dubie Aetolicum oppidum, sibi contribuisse eos; et Paracheloida, quae sub Athamania esset, nullo iure Thessalorum formulae factam. [3] Nam quae sibi crimina obiciantur de insidiis legatorum et maritimis portubus frequentatis aut desertis, [4] alterum ridiculum esse, se reddere rationem, quos portus mercatores aut nautici petant, alterum mores respuere suos. [5] Tot annos esse per quos numquam cessaverint legati nunc ad imperatores Romanos nunc Romam ad senatum crimina de se deferre: quem umquam verbo violatum esse? [6] Semel euntibus ad Quinctium insidias dici factas: sed quid iis acciderit, non adici. Quaerentium quod falso obiciant, cum veri nihil habeant, ea crimina esse. [7] Insolenter et immodice abuti Thessalos indulgentia populi Romani, velut ex diutina siti nimis avide meram haurientes libertatem: [8] ita servorum modo praeter spem repente manumissorum licentiam vocis et linguae experiri et iactare sese insectatione et conviciis dominorum. [9] Elatus deinde ira adiecit nondum omnium dierum solem occidisse. Id minaciter dictum non Thessali modo in sese, sed etiam Romani acceperunt. [10] Et cum fremitus post eam vocem ortus et tandem sedatus esset, Perrhaeborum inde Athamanumque legatis respondit eandem, de quibus illi agant, civitatium causam esse. [11] Consulem Acilium et Romanos sibi dedisse eas, cum hostium essent. [12] Si suum munus qui dedissent adimere velint, scire cedendum esse: sed meliori et fideliori amico in gratiam levium et inutilium sociorum iniuriam eos facturos. [13] Nec enim ullius rei minus diuturnam esse gratiam quam libertatis, praesertim apud eos, qui male utendo eam corrupturi sint. [14] Causa cognita pronuntiarunt legati placere deduci praesidia Macedonum ex iis urbibus, et antiquis Macedoniae terminis regnum finiri. De iniuriis quas ultro citroque illatas querantur quo modo inter eas gentes et Macedonas disceptetur, formulam iuris exsequendi constituendam esse. |
ÏÐÈÌÅ×ÀÍÈß